اي واصل زمين و آسمان! اي وارث آدم تا خاتم! اي آخرين برهان روشن!

بي تو دلتنگي ما را پايان نيست.

بي تو گذر زمان را توان ديدن نيست.

بي تو عشق را نگاه باور نيست.

شمع در فراغت اشكريز است

و گل برگ ريز و ما در عجبيم كه با وجود اين حزن و اندوه ، زندگي همچنان در چرخش است.

بگذار برايت بگرييم.

بگذار بر دلتنگي مان ندبه كنيم.

بگذار با پرندگان ناله زنيم و بگذار چون آسمان ابري شويم.

مي خواهيم بار ديگر با تو عهد بنديم اما نشكنيم.

مي خواهيم با تو بمانيم اما نه تا ساحل كه تا دريا.

آفتابا!

از چه در پرده غيبت ، رخ برگرفتي !

اين حجاب را كدام دست زمان كنار خواهد زد.

اين سر، سر به مهر، به چه سان شكسته خواهد شد؟

به كدام تضمين پس از يافتنت تو را از دست نخواهيم داد؟

كدام دلي را ياراي فصل بعد از وصل خواهد بود؟

مقصدمان چه بعيد و دور است از تو،

چه سخت است باور گم شدن تو،

نه...

تو پيدايي و اين ماييم كه گمشدگانيمَ....