السلام عليک يا ابا عبداللهاگر "حسين" نبود، در دو راهي هاى دائمى انتخاب انسان - كه در سرنوشت بشر تقدير كردهاند - چه كسى قافلههاى گمشده را هدايت مىكرد؟ از آن روز كه "خون خدا" در اوج بيداد عصر ستم در صحراى گرم و عطش ناك نينوا بر زمين ريخته شد، "عاشورا" ديگر "دهم" نيست؛ آغاز و انجام است. زمان نيست؛ بستر زمانه است، فرهنگ است، اصالت است. "عاشورا" تداوم رسالت انسان در پهنه خلقت است و مدينه فرهنگ و تمدن خدايى عاشورا را شهرى است مقدس به نام "كربلا". سرتاسر زمين خدا كربلاست.
هان اى حسينيان، خيمههاى عشق و عزا برپا داريد و نغمههاى شور شهادت سر دهيد و بر سنج آگاهى و طبل رحيل بكوبيد كه " محرم"، آغاز هجرت انسان، بهار اصحاب شهادت و فصل لالههاى سرخ و شقايق هاى گلگون، و زمان معراج "وارث آدم" از راه رسيده است.
از آن روز واقعه، هر كس و هر قافلهاى كه ره مىسپارد، بى گمان در دو راهى انتخاب، كاروان حسين را خواهد ديد. فرا رسيدن ايام عزاداري سرور و سالار شهيدان حضرت ابا عبدالله الحسين عليه السلام تسليت بادوبلاگ چند قدم تا وصال يار نيز به همين مناسبت به روز شد
