نظرات ياداشت عيد! - من و گل نرگس

+ آفتابگردان

آسيمه سر رسيدي
از غربت بيابان
دل خسته ديدمت از
آوار خيس باران
وا مانده در تبي گنگ
ناگه به من رسيدي
من خود شكسته از خود
در فصل نا اميدي

در بركه ي دوچشمت
نه گريه و نه خنده
گم كرده راه شب را
سر گشته چون پرنده
من ره به خلوت عشق
هرگز نبرده بودم
پيدا نميشدي تو
شايد كه مرده بودم

من با تو خو گرفتم
از خنده ات شكفتم
چشم تو شاعرم بود
تا اين ترانه گفتم
در خلوت سرايم
يك باره پر كشيدي
آنگاه اي پرنده
بار دگر پريدي