دونه های انارم - من و گل نرگس

سلام آقا

مهمون نمیخوای؟

یا کاشف الکرب عن وجه الحسین اکشف کربی بحق اخیک

آهای رفقا

گوش کنید

شاید صدای یه مسافر رو بشنوید...

...

 اجراک الله یا بقیة الله

فدایت!
یا نهانی یا عیانی؛ زین دو برگو چیست تصمیمت!
تورا در دیده می یابم، گهی در اشک، گه یابم در آیینه
تو را در سینه می جویم، تو را در موج غم، دریای صبر و خالی از کینه
تو گر بر من عیانی من چرا از باد می پرسم نشانت را ؟
وگر از من نهانی من چرا جز تو نمی بینم؟ نخواهم جز سلامت را؟
فدایت!
بمانی یا نمانی این میان، این را بدان؛
یک لحظه از مهرت نمی لغزم، و با هیچ آفتابی، هیچ مهتابی
و با هیچ اختری دل را نمی بازم، نمی لرزم.
همین امری که بگزیدی - که امری بین الامرین است-
یا حتی از این مفتون تر و پر پیچ تر، ابهام افزاتر؛
که هر چه در نظر داری روا داری،
به هر دردی، به هر زخمی، به هر زهری بنوشانی،
دمی جز خنده بر دردم، دمی جز طعنه بر مرهم، دمی جر شکر بر زهرم، نمی سازم
چه مفتون؟ اصل برهانی.
چه دردی؟ عین درمانی.
چه زخمی؟ فیض ربانی.
چه زهری؟ نوش نورانی.
فدایت!
راستش اما ... دو روزی می شود اینجا دلم بی تاب یک شک است .
نرنجی ها ... فقط شک است؛ یا تشویش؛ یا وسواس شیطانی ... نمی دانم.
تو می دانی که تنها یک گرانی گاه، یک پا لغزه، یک جا می نمایم ضعف در کارم؛
فدایت!
ناید آنروزی که آن را هم روا داری.
مبادا شیشه ام بر سنگ بسپاری.
مبادا آنچه می ترسم - زبانم لال - یک روزی ... اگر روزی چنین کردی ! ...اگر روزی ...
نه ..! حتی گفتنش آشفته ام سازد ... رهایش کن
* * *
شنیدی این صدا را ؟... گوش کن ... تکرار می گوید
همان جا در همان سینه یکی گوید به نرمی :
به صبح ات « یازده رکعت » فقط مانده،
چه خوابی؟! خیز نزدیک فلق هستی.
ببین او هم مرا بر تو فرا خواند!
که نه؛ تو از همان سینه مرا بر خود فرا خوانی.
دگر بیدارباید شد.
قرار بعد هم: فردا، همین ساعت، همین جا، در همین بستر.

ولی ای کاش فردا دیگر اسبت زین شود آقا !