نرگس* - من و گل نرگس

الهی و ربی من لی غیرک

 به او گفتم

به او گفتم

باران که ببارد

 عادت خواهی کرد به گریستن در باران

 و اشک های تو
بارانی خواهد شد

هم چون تمام باران ها ،

 خندید؛ او عادت را نمی فهمید

قلبم رابسان بهارمیدانم

که برآن باران می بارد

گاه باران آن رانمناک می سازد

رادرجنگل

درخیسی شبنم

دیده بودم

وحال

باران

وقتی بردستان سردکودکی یخ کرده

می نشیند

وقتی بربام خانه ای بی سقف

می پاشد

این آدمها

چه احساسی دارند

آیاآنهاباران را

همانندمن دوست دارند؟

                                                                                               هوای دلم بارانی است

......

خدای مهربان

ای خدای مهربان
من گریه را دوست دارم
آسمان چشمم ابریست
و در باران چشمم تو را احساس می کنم که به من می اندیشی
من انسانها را می بینم
همه ی آنهائی که به یادت نیستند و مرا به یادت می آورند
آنها که رنگ یاد تو در صورتشان پیداست اما به یاد تو نیستند
و آنهائی که به یادت هستند و تو را ستایش می کنند
و همه کسانی که رنج برچهره دارند
و در رنجشان نشان دوستی تو را می جویند.
خدایا از تومیخواهم تا چشمان صبرم را باز کنی
تا همه رنجها را زیبا ببینم
تا همه دردها چون نوشی بر جانم باشد
خدایا از تو میخوام تا کسی را که در قلبش یاد تو می تپد
جانی دوباره بخشی
تا او این بار اشک شوق را بر چهره خود جاری سازد.
 خدایا
به من تنها بودن را بیاموز
گریستن را خود خواهم آموخت