باران.... - من و گل نرگس

قرار بود بیاید کسی در این باران

کسی که منتظرش مانده چنین باران

کسی شبیه همین ابرهای باران زا

و شاعرانه تر از چک چک همین باران

کسی که می رسد از پشت جمعه ای مجروح

کسی که می رسد از پشت آخرین باران

میان شرجی یک روز سرد و خیس بهار

دوباره ابر، خدا، عشق... باران

....

سیلی از عشق راه افتاد و جهان را عشق بُرد.
فردای آن روز خدا دوباره جهانی تازه خلق کرد.

مردم اما نمی دانند جهان چرا این همه تازه است.

زیرا نمی‌دانند که هر روز کسی عاشق می‌شود و

 هر روز سیلی از عشق راه می‌افتد و هر روز جهان را عشق می‌بَرَد

 و خدا هر روز جهانی تازه خلق می کند!

            بیا از داغ دل مرهم بسازیم

نگو گشتیم آدم را ندیدیم

           خدایی کن ! بیا آدم بسازیم

امشب دلم تنگ است،

برای باران، برای ابرهای دل شکسته،

برای سکوت ستارگان، برای صدای پنجره

کاش امشب باران می بارید

و تا سحر زیر قطره های باریده

از غم آسمان آواز می خواندم

کاش باران می بارید

و قلبم را می شست از ذره ذره غم های خاک گرفته،

کاش باران می بارید تا با بوی خاک آرام بگیرم

دلم می خواست امشب تنها نبودم ...

کاش باران با من بود

کاش باران با من بود

 تا اندک شادیم را با او قسمت کنم

امشب اندکی شادم ...

شادم از دنیایی که پر است از سنگ،

 سنگ هایی که می گریند

کاش از آسمان سنگ می بارید

و هر آنچه در دنیایم است ویران می ساخت

امشب در انتظار باران چشم هایم بسته شدند ...

.....

 

 

باران هم که نیاید . . .

حالا دیگر باران هم که نیاید

صدای چکاچکِ چکه های آب را می شنوی.

خیس می شوی از بارانی که نباریده است

زیر ابری که نبوده است.

دستت را روی گونه ات بکش,

قطره های باران هم گاهی شبیه اشک می شوند.

انگار چکه های عشق از چشم ابر باریده باشند.

گریه می شود شکل باران.

 و تو خیس می شوی زیر بارش قطره های بارانی که مزه اشک دارند.
گاهی همه چیز به سادگی پیچیده می شود.