یا ساقی تشنه لب... - من و گل نرگس

نـماز شام غریبان چو گریه آغازم

فدای دل سرخت زینب...

چقده دلم تنگه...

چه گنبد سرخی!

 دخیلم.....

یا سقا ی تشنه لب

هم چهرة عباس زیبا بود،

هم اخلاق و روحیّاتش.

 ظاهر و باطن عباس نورانی بود و چشمگیر و پرجاذبه.

 ظاهرش هم آیینة باطنش بود.

 سیمای پر فروغ و تابنده ‏اش او را همچون ماه،

 درخشان نشان می‏داد و در میان بنی هاشم،

که همه ستارگانِ کمال و جمال بودند،

اباالفضل همچون ماه بود؛ از این رو او را «قمر بنی هاشم» میگفتن

« دخیل یا اباالفضل »

امام الــزمان(عـج) در زیــارت مقدسـه ناحیـه می فـرمایــند: یاحسیــــن بجای اشــک برایـــت خون گریه می کـــنم

درد

درد، دل آدمی را بیدار می‏کند،

 روح را صفا می‏دهد،

غرور و خودخواهی را نابود می‏کند،

نخوت و فراموشی را از بین می‏برد،

انسان را متوجه وجود خود می‏کند.

                  سلام آقا                    

بالاخره قبولم کردی؟

دارم میاما...!

۲ روز باید مال خودم باشی...!

      مادر فدای تو....

چرا بال های دلت زخمیه؟

ای مشک صاحبت کو؟

آب دیر اومدی........

چه زود غروب شد....